“Wat is mijn innerlijke honger ?” Die vraag borrelt de laatste tijd regelmatig in mij op. Enerzijds geven de dagelijkse Timotheus-zoom-ochtendmeditaties hierop een antwoord. Anderzijds blijft mijn behoefte bestaan om ook mensen met diepgang “in levende lijve” te ontmoeten. Zou een sit-in-primeur in de openlucht bij Germaine in Leopoldsburg/Heppen hier soelaas aan bieden ? Ik riskeer het en schrijf me in.
De weg van Noord naar Oost-Limburg is me niet vreemd. Doch deze keer lijkt de Kamperbaan eerder op een immense weelderige groene dreef ipv mijn focus op de kilometerslange omheining voor eventuele wolven en everzwijnen. Boven mij drijven reusachtige kristalheldere wolkenformaties. “Waze” brengt me probleemloos op de afgesproken plek : aan de achterkant van het buurthuis, op een plekje met halfhoge grassoorten, goudgele paardenbloemen, klaver in volle bloei en veelvuldig duizendblad.
En daar arriveert dan “Germaine” in alle sereniteit, gepakt en gezakt met verschillende attributen. Het zal een sit-in-duootje worden met ons twee ! Terwijl we ons nestelen op deze stille plek, hebben we een integere kennismakingsbabbel. We zijn omgeven door vers gemaaide groene lege sportvelden en helemaal in de verte staan we oog in oog met enkele hoge grafzerken door de open kerkhofingang.
Nadien starten we met het stapsgewijze losmaken van ons lichaam. Ik voel me als het ware breder en groter worden. Op onze blote voeten doen we een korte meditatieve wandeling op dit pure grasveldje : een kwestie van nog meer te aarden. Links en rechts aan de horizon prijken hoge zachtwiegende dennenbomen en ritselende berkenbomen. Hier en daar zingen vogels hoog en droog hun lied. De warme avondzon priemt op ons lichaam. Als een koepel van geborgenheid hangen de hagelwitte wolken nu statisch boven ons. Het is een bijzondere ervaring welke figuren ik er in ontwaar.
De begeleide zitmeditatie wijdt Germaine aan “verbinden en aanvaarden”. Ik voel het ondertussen goed : ik ben hier op de juiste plek op het juiste moment. Immense dankbaarheid vervult me.
Als intermezzo leest Germaine dan een verhaaltje voor over drie huizen, die respectievelijk gevuld worden met stro en veren en een kaars. Welk huis biedt de grootste inhoud ? Met de visualisatie van dit immens licht waarmee inderdaad een kaars een heel huis kan opvullen, starten we onze stiltemeditatie. Ik denk even aan de tekst in mijn huishal “Stilte is het element waarin grote dingen zichzelf verwezenlijken”.
Germaine laat me nadien de keuze : opteer ik voor een chakra-kleur of trek ik liever een kaart ? Mijn intuïtie brengt me deze keer bij de optie van “een kaart trekken”: ik verinnerlijk de tekst, want ik vermoed dat ik hem in de nabije toekomst nog zal nodig hebben.
Intussen is de zon achter de wolken verdwenen en wordt het wat killig op ons beschut grasveldje. Het warme theetje doet deugd. En ondertussen ontdekken we al keuvelend dat we meer gemeen hebben dan op het eerste moment leek. Mijn inschrijving voor de volgende sit-in bij Germaine is een alleszeggende afsluiter voor haar en voor mij.
Terwijl ik vertraagd naar huis rij, mijmer ik nog na over hoe Germaine omgaat met het verplichte mondmasker : het nodigt ons uit om elkaar recht in de ogen te kijken, als een poort naar de ontmoeting met elkaars ziel. Een hemelse uitdaging…
Mia Vanhoudt