Eén man, twee vrouwen: wanneer ik ze zo zie zitten, bedenk ik met een spatje optimisme dat zij samen een goede vertegenwoordiging vormen van de verdeling tussen mannen en vrouwen in de groepen van ‘intuïtieve ontwikkeling’. Liever dan de journalist uit te hangen die ik toch niet ben, laat ik hen spontaan vertellen over de voorbije twee jaren. Hoe ze er zijn ingerold en hoe ze er nu, op het einde, weer uitbollen. Wat ze geleerd hebben, wat ze misten, wat hen speciaal is bijgebleven.
Het is opvallend met welke openheid en directheid deze mensen over zichzelf praten. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat ik mijn verbazing snel verberg als ware ze ongepast en ik enkel nog geboeid, vaak ontroerd, kan luisteren. Er is een juiste tijd voor de dingen. Blijkbaar zet men de stap naar de cursus meestal niet onmiddellijk na de eerste kennismaking. Uiteindelijk zorgt een samenspel van factoren ervoor dat iemand zich inschrijft. Zo volgde Beja al ruim tien jaar geleden een proefles en vond die absoluut niks. Acht jaar later ontmoette zij een vrouw die tijdens haar behandelingen veel beelden zag. Beja geraakte geïntrigeerd. De vrouw vertelde dat zij geleerd had deze beelden te zien door de cursus intuïtieve ontwikkeling. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk. Maar wat nog belangrijker was: zij kwam geloofwaardig over doordat zij concreet toepaste wat ze in de cursus geleerd had. En jawel, Beja waagde zich alsnog aan een proefles. Toppunt van genot tijdens deze les was: boom zijn. “Ik vond het héérlijk om een boom te zijn!” Haar gezicht gloeit er nog van.
Durven vertrouwen op iets meer
Diane valt meteen met de deur in huis wanneer ze verwoordt wat voor haar in de cursus echt belangrijk was: “Ik heb hier geleerd om op mezelf te durven vertrouwen. Voor deze twee jaar viel ik voor van alles terug op anderen, nu ga ik éérst bij mezelf te rade. Er is het vertrouwen in m’n eigen intuïtie én in ‘het hogere’. Ik stel een vraag, ik open mezelf en luister naar het antwoord. Dat antwoord toets ik dan bij mezelf: of het voor mij helemaal klopt. Wanneer ik ermee akkoord ga, dan moet ik het ook in praktijk brengen. Het is altijd aan mij om het zélf te doen, met vallen en opstaan. Dit betekent verantwoordelijkheid opnemen voor je eigen leven. En dat heb ik hier zeker geleerd.”
Als ik vraag hoe ze dat geleerd heeft, dan vertelt ze over die twee jaren. “Het eerste jaar was enorm verrijkend. Ik leerde m’n eigen persoonlijkheid veel beter kennen én ik leerde vertrouwen op iets ‘meer’. In het tweede jaar werd de wisselwerking met de anderen belangrijker. Je leert hoe mensen van invloed zijn op elkaar. Ik vond dat jaar prachtig, ik deed dat heel graag, zowel het healen als het readen.”
Vic pikt hierop in: “Ik ben ooit met al dit gedoe begonnen via filosofie. Dat was voor mij een openbaring. Van daaruit ontstond bij mij de vraag: wie ben ik eigenlijk echt vanbinnen? Toen ik later hier het eerste jaar voor de tweede keer deed, vond ik dat zalig. Er waren zoveel intense momenten die me dichter bij mezelf brachten. Veel van de ‘energetische trucjes’ gebruik ik ook werkelijk om de dingen beter te laten verlopen. Ik pas ze echt toe in mijn dagelijks leven.” Diane beaamt dit onmiddellijk: “Elke dag bewust gronden is daar zeker bij.”
Confronterend, maar verrijkend
Vic vervolgt: “De tweede keer zie je de dingen ook duidelijker. Tijdens die eerste cyclus genoot ik sterk van de healing en deinsde terug voor dat hokuspokus-gedeelte. Nu ben ik de reading vanzelf ingerold en vond dit zeer verrijkend, maar ook erg confronterend. In die zin dat ik veel waarneem. Ik ben zeer direct in wat ik zie. Dit kan erg gevoelig liggen voor de ander. Dus hoe breng je dat over? Je vraagt wel de toelating om te mogen waarnemen, dus veronderstel je dat je het ook mag zeggen zoals je het ziet. En toch ligt dat niet zo simpel. Ik moet daar meer voeling mee krijgen. Het draait om de verantwoordelijkheid die je op dat moment draagt. Maar tegelijkertijd is het prachtig. Ik vind het ongelooflijk wat je allemaal kan zien en voelen bij een ander. Soms werkt dit nog door tot ‘s anderendaags. Dan komen er nog gegevens binnen. Mensen bevestigen ook wat je waarneemt en zo krijg je een heleboel stukjes van de puzzel. Soms vind ik het gewoon bangelijk. Je krijgt een andere kijk op mensen, op het hele leven. Je denkt dieper na.”
“Het is onvoorstelbaar wat ik soms meemaak. Een tijdje geleden lag ik in bed. Net voor ik in slaap viel, kreeg ik een visioen. Dat is natuurlijk onzin (zei de Vic die twee jaar intuïtieve ontwikkeling achter de rug heeft! Dit tussen haakjes.)! Ik zag hoe mijn oudste zoon, die in Australië woont, in bed lag. Ik kon duidelijk voelen dat iets hem stoorde. De volgende morgen ontving ik van hem een fax waarin hij mij hulp vroeg voor een probleem waarmee hij zat. Ik wist dat dit over hetzelfde ging als wat hem stoorde tijdens dat visioen. Deze ervaring heeft mij pas echt overtuigd.”
“Ja”, beaamt Diane, “vroeger zou je gezegd hebben: het was maar een droom of fantasie. Nu ga je er echt in geloven.”
Mooi opgebouwd
Over dat ‘geloven’ kan Beja wel een mondje meepraten. Haar kijk op het leven veranderde drastisch, zeker wat het omgaan met ziekte betreft. Verder droeg deze cursus sterk bij aan de opbouw van haar zelfvertrouwen. Ze leerde haar eigen gevoelens en gewaarwordingen au sérieux te nemen. Aura’s en chakra’s echter waren niet tastbaar of zichtbaar en dus toverij. “Het was enkel weggelegd voor bizarre helderzienden die bijvoorbeeld zegden “dat je een gat in je aura had. En wat moest je dan met dat gat? Maar hier in de cursus werden die dingen zo subtiel aangebracht. Alles werd mooi opgebouwd. En wat voor mij heel belangrijk was: je putte vooral uit eigen ervaring. Niemand zei: nu moet je dit horen of dat zien. Neen, er werd gezegd: hoor maar, zie maar, voel maar en vertel maar eens eerst hoe het voor jou is. Pas daarna werd je ervaring een beetje in een theoretisch kader gegoten. Er was geen vooropgestelde structuur waaraan je je verplicht moest vasthouden. Dat gaf mij de volledige vrijheid mijn eigen manier van waarnemen en beleven te ontdekken. De dingen die dan toch verteld werden, waren ruimere visies op het leven die sterk klikten met mijn eigen beleving.”
Vic sluit hier volledig bij aan, maar merkt op dat niet iedereen dat als positief ervaren heeft. “Het is een techniek van leren, natuurlijk. Je laat mensen eerst ‘doen’ en pas nadien bekijken wat ze nu eigenlijk gedaan hebben. In het modern management gebruikt men dat ook. Als je die techniek kent, heb je er weinig last van. Maar veel mensen komen hier sterk ‘vragend’ binnen. Ze willen zo snel mogelijk antwoorden. Als er dan oefeningen worden aangeboden waarin ze dingen doen terwijl ze niet kunnen plaatsen wat ze aan het doen zijn, komen er in eerste instantie nog meer vragen bij. Dat kan verwarrend werken. De uitleg komt pas later. Ze moeten de antwoorden vinden in zichzelf. Sommige mensen zijn daardoor weggebleven. Wat ik heb ervaren is dat je uitleg kreeg, maar dat is niet hetzelfde als een antwoord. Het antwoord moest je zelf geven.”
Diane herkent deze verwarring: “In het begin had ik ook die reflex: wat is dat hier allemaal? Het duurt een tijdje voor je door hebt dat je stilaan dichter bij je eigen antwoorden wordt gebracht.”
Nieuwe kwaliteiten ontdekken
We laten het woord opnieuw aan Beja: “Ook het feit dat de begeleiding zelf stevig met de voeten op de grond staat, vormde voor mij het bewijs dat je toch met aura’s en chakra’s kan bezig zijn zonder te zweven. De zwevende dingen werden juist op de grond gezet. Dat vond ik zo schoon, want zo worden de ontastbare, onzichtbare dingen dagelijkse realiteit en dus meer toegankelijk. In het eerste jaar was ik vooral verbaasd over de beelden die ik zag: de hoeveelheid, de kleuren, de schoonheid. Dat was een compleet nieuwe kwaliteit die ik bij mezelf ontdekte. Daarvoor had ik niet eens het besef dat ik over deze kwaliteit zou kunnen beschikken.”
Naast mij weerklinkt instemmend mannelijk gebrom. “Vooral voor mijzelf zijn die beelden werkbaar. Mijn basisidee was dat een ander niets over mij kan zien en ik niets over een ander kan zien. Tijdens de reading was ik dus erg verbaasd dat ik in staat ben dingen waar te nemen die dan nog blijken te kloppen ook. Een totaal nieuwe wereld ging voor mij open. Als ik iets kan waarnemen bij anderen, kunnen anderen dat ook bij mij. Door dat besef ga ik me terug meer openen voor wat ik vroeger als abnormale helderziende en readende wezens beschouwde. Ik zou wel twee keer nadenken voor ik iemand iets over mij liet zeggen. Dan vertrouwde ik liever op mezelf. Ik ben zeer kritisch op dat gebied. Wat ik nog moeilijk vind, is te onderscheiden wanneer een beeld echt is of wanneer fantasie. Wanneer ben ik zuiver op de graat en wanneer ben ik zelf te emotioneel geladen?”
Diane: “Ja, je moet jezelf steeds weer in vraag durven stellen.”
Ontspannen naar huis
Beja eindigt haar verhaal met de healings: “Ik ervoer healing als iets wat ik eigenlijk al deed en waar mensen blijkbaar ook deugd van hebben. Zelf ging ik na zo’n les meestal zalig ontspannen naar huis.”
Wat Vic ook fantastisch vindt, is de diversiteit aan deelnemers: vrijwel alle lagen van de bevolking met geheel verschillende achtergronden qua opvoeding, beroep, levensfilosofie,… “Dat is op zich al een hele leerschool. En toch praat je na een tijd allemaal op dezelfde golflengte en blijk je gelijkgestemde zielen te zijn.”
De wisseling van begeleiding bleek een positieve ervaring. Soms was het wel even wennen. Een nieuwe begeleider kan eventjes weerstand oproepen in jezelf. Je voelt je veilig en vertrouwd en plots is daar iemand anders. Maar na een tijdje herken je de andere energie en leer je daar weer iets heel anders van. Doorheen de cursus leer je veel relativeren en toch wordt het leven boeiender.
Vic zijn sterkste herinnering is de oefening van ‘het vallen’. “Je stond in het midden met vier anderen rond jou. Je moest je ogen sluiten en dan begonnen ze je zachtjes heen en weer te duwen. Steeds sterker werd dat en jij moest je maar laten vallen. Dat vertrouwen…het feit dat je iemand anders geheel moest vertrouwen! Dat maakte zoveel los!”
We besluiten onze ‘reportage’ met de opmerking dat er eigenlijk ook veel werd afgelachen. “Maar”, vindt Beja, “in onze groep knuffelden we veel te weinig voor mij”. Diane en Vic knikken heftig. De emoties laaien op. Stilletjes glimlachend maak ik me uit de voeten. Wanneer ik later een drankje haal, zie ik door de glazen deur drie mensen in een stevige omhelzing.