Elisabeth De Wachter
———
Tijdens mijn ontspannend bad komt er de spontane gedachte dat ik iets wil delen over mijn beleving bij het overlijden van mijn jongste ‘zon’ (zoon) Bart.
Na een intense strijd in het schoolgebeuren en het verliefde gekwetste hart toen zijn vriendinnetje een einde wilde maken aan hun relatie...heeft hij 6 jaar geleden de beslissing genomen om uit het leven te stappen of kan ik het beter verwoorden als ; ‘uit het lijden ‘ stappen.
Zijn hart was op, zijn adem stopte....hij kon niet meer....hij wilde rust.....
Ik ben niet goed met woorden, maar vertrouw erop dat wat ik hier neerschrijf toch iets kan betekenen voor anderen en voor mezelf.
In deze ontspanning voelde ik pijn thv mijn hart, door deze pijn toe te laten, er te laten zijn, maakte dit plaats voor een afscheurend verdriet en kreeg ik het beeld vanuit mijn herinnering: ‘toen ik achter de wagen stapte waarin het dode lichaam van onze Bart lag, op weg naar zijn begraafplaats. ‘
Helse pijnen heb ik toen doorstaan, het deed me denken aan het baringsproces wat ook gepaard gaat met weeën.
Geboren worden doet pijn, maar ook afscheid nemen doet pijn.
Waarom is het nodig (?) om door deze afscheurende pijnen te gaan?
Kan het ook anders?
In mijn zoektocht heb ik heel veel troost gevonden tijdens de weekenden van ‘stervensbegeleiding'.
Mijn innerlijk gevoel ‘dat de dood niet het einde is’ werd daarin mooi verwoord en beleefd. Deze bevestiging te krijgen gaf me veel steun en moed om verder te gaan.....naar waar, wat of hoe?
Wat voor zin heeft dit allemaal?
Wil ik nog wel leven en hoe zie ik het leven dan...???
Gaandeweg, .....door langs het pad van de felle emoties te gaan, ontdek ik dan in ‘mijn innerlijke rust’ , kleine stukjes van mezelf die naar buiten willen komen......maar niet zo goed durven vanuit de angst terug gekwetst te geraken.......en dan wil ik stoppen met schrijven, ervan weggaan....vluchten....
Toch heb ik dit nu niet gedaan. Misschien wil ik wel iets delen, heb ik iets mee te geven...?
De angst voor de dood, heb ik blijkbaar een heel deel van mijn leven meegedragen/meegekregen....
De tegenpool van angst is vertrouwen.
Waarom angst als de ziel onsterfelijk is, wat is het ergste dat dan kan gebeuren? Een overgang naar een andere dimensie? Is dat zo erg?
Hoe zou het zijn als iedereen gelooft in ‘overgaan’ en niet in ‘doodgaan’? Doodgaan is dood, dan stopt het, er is geen beweging meer.
Terwijl overgaan naar ....daar is beweging en beweging is ‘leven’, misschien moeten we dankbaar zijn als iemand overgaat...?
Hoe anders zou Bart zijn ‘afscheidsviering” geweest zijn mocht zijn ‘overgaan’ in volledig vertrouwen en rust kunnen beleefd worden en niet meer vanuit mijn eigen gekwetstheid en pijn......dan zou ik ‘de zorgen’ die ik nadien nog had, de pijn , de emoties,......overbodig geweest zijn.
Zou ik dan die afscheurende pijn nog beleefd hebben als ik in alle dankbaarheid zijn lichaam terug aan de aarde toevertrouwde? De aarde die alles transformeert tot voedsel voor....
Ik begin meer en meer te beseffen dat het afscheid nemen ‘anders’ kan.....omdat ik overtuigd ben in een leven na de dood, in de verdere evolutie van de ziel....in de eeuwige verbinding.
Dankbaarheid komt dan naar boven dat ik onze Bart heb mogen kennen, ook al was dit maar 16,5jaar....zijn overgaan heeft mij al veel geleerd op dit vlak. En ik weet dat de hartsverbinding tussen ons blijft bestaan, wat er voor zorgt dat ik hem ook de volledige vrijheid heb kunnen geven om zijn eigen weg te gaan....
Gemakkelijker gezegd dan gedaan....en toch....misschien maken wij het als mens ons eigen moeilijker dan dat het is.
Elisabeth, mama van Bart in deze wereld.
PS. Bij het afsluiten van dit schrijven kom ik op een artikel met als titel ‘Hoe onze geliefde overledenen proberen ons te troosten’.....toevallig? ;-)