Pas als je de controle loslaat, kan de magie van het leven zich beginnen te openbaren.

Onlangs mocht ik weer in de ogen van een baby kijken. Wijd en opengesperde, nieuwsgierige ogen. Wat een verwondering, wat een wonder toch!

Ontwikkelingspsychologen zullen je vertellen dat als we geboren worden, we geen gevoel voor 'ik' hebben. Er is geen gevoel van 'ik' of een eigen ik. Wat hebben we dan wel? Als baby's ervaren we een wijd open bewustzijn. Voor de baby is er gewoon ervaring. Licht, kleur, geluid, sensatie - het gebeurt allemaal. De baby heeft geen onderscheid tussen wat zijn lichaam is en wat de stoel of het lichaam van iemand anders is. Voor de baby is het allemaal ervaring - het is allemaal een stroom van ervaring die gebeurt.

En er is iets moois aan de hand. Als we in de ogen van een baby kijken, is het echt prettig en vredig - aangenomen dat de baby het niet koud heeft of honger heeft, natuurlijk! Als de baby warm/droog/gevoed is, dan heeft hij de neiging om deze vredige, volkomen open aanwezigheid te hebben. Is dit de reden waarom wanneer iemand een baby in een kamer brengt, we allen beginnen te ontspannen en vaak te glimlachen?

Naarmate we ouder worden, beginnen we een gevoel van eigenwaarde te ontwikkelen - wat erg nuttig is om goed te kunnen functioneren in de wereld. We ontdekken dat ons lichaam niet hetzelfde is als dat van iemand anders. Als ik honger heb, is het functioneel om te weten dat het mijn lichaam is dat honger heeft. En als ik eten op tafel zie, is het nuttig om te weten dat het eten gescheiden is van mijn lichaam, dus als ik iets aan mijn honger wil doen, moet ik het eten in mijn mond stoppen. Als ik deze dingen niet leer, zal ik niet lang meer leven.

Wie ben ik echt?

Maar dit gevoel van gescheidenheid ontwikkelt zich onbewust in onszelf. Vele kleine ‘ikjes’ ontwikkelen zich stap voor stap in ons bewustzijn. Al die ‘ikjes’ zijn veel kleiner dan ons volledige bewustzijn waarmee we nog contact hadden als baby.

Als ik iemand op straat tegenkom en ze vragen me, "Wie ben jij, Philippe?" moet ik denken aan Socrates die in de straten van Athene de bewoners ook telkens deze vraag stelde. Ervaar ik mezelf als het kleine ‘ikje’ dat op zoek is naar geluk, dat gestrest rondloopt omdat het zijn agenda voor vandaag niet kan afwerken? Of ervaar ik mezelf als een groot veld van bewustzijn waar ik de hele tijd in mag baden en genieten?

Wat betekent het als we denken: "Ik ga dit probleem oplossen", het "Ik" die het probeert op te lossen, veel kleiner is dan het volledige veld van Bewustzijn. Zonder het te beseffen, proberen we deze problemen op te lossen alsof we minder zijn dan wie we in de diepte werkelijk zijn.

De eerste keer dat ik in mijn eigen leven in aanraking kwam met de basisbeginselen van de HOPE-methodiek, maakte ik een verschuiving mee, maar het was subtiel. Ik ervoer een ontspanning, een gevoel van rust - net als de "Ahhhhh" die ik krijg als ik in een warm bad gleed. Toen had ik nog niet door hoeveel meer er voor mij te wachten stond. Hoe langer ik oefende, hoe meer ik een meer fundamentelere verschuiving mocht ervaren. De ervaring van "scheiding" naar een ervaring van heelheid of eenheid. Wat begon als iets subtiels, kwam ik te herkennen als significant en zelfs diepgaand in mijn leven.

Scheiding als lijden

In de oosterse spiritualiteit is een gemeenschappelijk idee dat het lijden, of de ervaring van menselijke moeilijkheden, wordt veroorzaakt door afscheiding. Vaak wordt hierover gesproken alsof de scheiding die het lijden veroorzaakt het gevoel van scheiding tussen onszelf en de wereld is: we ervaren onszelf als gescheiden van de rest van de schepping. Dus verlichting of ontwaken wordt verondersteld om onszelf weer te ervaren als "één met de hele schepping". Maar wat ik me begon te realiseren is dat de belangrijkste scheiding die we ervaren is eigenlijk aan de binnenkant, niet tussen ons en de buitenwereld.

Wanneer er zich een apart 'ik' vormt, creëert dit een scheiding in ieder van ons tussen de kleine ik of het kleine zelf en de heelheid van ons bewustzijn. En zoals de spirituele leer over scheiding die lijden veroorzaakt zou voorspellen, wanneer we daadwerkelijk deze scheiding van binnenuit opmerken en ermee werken, om het te transformeren op de manieren die je leert in de HOPE-methodiek, beginnen veel dingen in ons leven te veranderen. Er gebeurt iets interessants als we leren hoe we de 'ik's' kunnen vinden en oplossen, en het heeft te maken met beperkende overtuigingen, en de vervormingen of filters die we plaatsen over wat we de werkelijkheid zouden kunnen noemen.

In het verleden, had ik soms het gevoel dat mijn oude patronen of beperkende overtuigingen een beetje ongrijpbaar waren. Ik vroeg me af: "Als ik ze maar consequent kon 'pakken', zou ik dan iets kunnen doen dat hun invloed op mij zou losmaken - mij bevrijden om belangrijke en blijvende veranderingen in mijn leven door te voeren en me meer heel te voelen? Het blijkt dat ik het kan en dat alle mensen, mits een beetje oefenen, het kunnen.

Kom je kennismaken met de vernieuwde HOPE-methodiek? Kom je meedoen aan de workshop – ‘het ontmaskeren van het ego’ op 1 februari in Antwerpen?

Inschrijven kan je hier: INSCHRIJVEN