20 jaar geleden mochten we voor de eerste maal op intuïtief-energetische reis naar Bretagne. Het was één van de meest indringende reizen van de laatste 25 jaar.
We vinden het fijn om volgend jaar weer een reis naar Bretagne te kunnen aanbieden.

Groot was onze verwondering bij de voorbereiding van de nieuwe reis tijdens deze zomer!
Prachtig hoe de energie op vele plaatsen in beweging gekomen is en krachtig, helend inwerkt op de mens en zijn omgeving. We merkten ook hoe onze kennis en vaardigheden rond energetische invoeling op 20 jaar tijd gegroeid zijn. Toen hadden we nog geen kennis rond de realiteit van wat we natuurwezens of ‘Oude Volk’ noemen en nog minder hoe we daar moesten mee omgaan. Zo werd ook de voorbereiding van deze nieuwe reis een erg beklijvende nieuwe ervaring voor ons. 

Armorique
Dit maritieme deel van Gallië met zijn achterland werd vervolgens in het Keltische continentale of Gallisch Aremorica (het land met uitzicht op de zee)’ genoemd, het land van de Aremorici (degenen die leven in de buurt van de zee). Armorica is de latinisering van deze term. In de etymologie van het woord vinden we ‘Amor’ (liefde) terug. Misschien was dit wel de meest diepgaande ervaring in de golf van Morhiban, de alomtegenwoordige aanwezigheid van de liefdestrilling in de diepte en de helende krachten ervan op een ontvankelijke bezoeker.

Wist je al dat er vanop de Grote Markt in Brussel een drakenlijn opstart die geo-biologen ‘De Staart van de Draak’ noemen. Dit is een leylijn of aardestraal die de oude pelgrimsroutes uit de Middeleeuwen volgt richting het Westen. De meeste pelgrimsroutes stromen altijd richting Oosten zoals Jeruzalem en Rome of Mekka. Hier krijgen we een andere dynamiek zoals trouwens de lijn naar Santiago de Compostella.

Atlantis
Verwijst de richting naar een ander verhaal waar Plato over schrijft? Plato had het verhaal gehoord van familieleden, die het meer dan honderd jaar geleden hadden gehoord van de Atheense dichter Solon, tevens de eerste beroemde politicus van Athene. Zo komt de legende van Atlantis tot bij ons. Het verhaal over Atlantis begint met de god van de zee: Poseidon. Hij wordt verliefd op mensenvrouw Kleito en creëert een heuveltop voor haar. De heuvel met de naam Atlantis wordt al snel bewoond door de kinderen van Kleito. Die heuvel zou zich volgens de legende 11.000 jaar geleden in het midden van de Atlantische Oceaan bevonden en zou verwoest zijn door een catastrofe.

De leylijn richting westen, (Atlantis?) loopt o.a. langs la Forêt de Compiègne (die we vorig jaar op onze trip naar Parijs verkenden), Parijs, Chartres en zo verder westwaarts naar de Mont St-Michel in Normandië, verder naar Carnac, ten Zuiden van Bretagne en dan tot in de diepten van de Atlantische oceaan.

Mont St-Michel
Op Mont St-Michel zelf kruist een andere lijn, die de verschillende plaatsen op aarde waar de aarstengel Michaël wordt vereerd, met elkaar verbindt. Michaël in de Christelijke traditie is ook Mercurius of Hermes in veel oudere tradities. Ook die lijn verkenden we al in onze vorige reizen, o.a. in St-Michael Mount in Cornwall, Assisi, Delphi, Athene of Delos. Merkwaardig toch hoe de geschiedenis op ieder van deze sterke energetische plaatsen getuigt van eredienstplaatsen en religieuze activiteiten lang voor daar een eerste kerk werd gebouwd.

Zo leidt ons een eeuwenoude pelgrimsroute naar Mont St-Michel, vandaag een ‘Grote Route’ pad, één van de mooiste van Frankrijk. Wie deze weg bewandelt merkt hoe hij steeds meer oplaadt en niet gemakkelijk moe wordt. Het uitzicht langs de zee is er onvergetelijk mooi en inspirerend. Met een gids kan je doorheen waterloopjes en drijfzand te voet door de baai en de aardestraal volgen tot op de Mont St-Michel zelf.

Is Mont St-Michel dan één van de plaatsen op aarde waar hemel en aarde elkaar ontmoeten? Waar de sterke indalende kosmische stroming (de engel Michaël) en de aardse stroming (de draak) elkaar ontmoeten? Michaël doodt de draak niet meer, hij houdt hem alleen in bedwang, in evenwicht. Zo wordt volgens de legende het leven op aarde in overvloed gewaarborgd. In de ‘Notre Dame sous Terre’ kapel in het hart van de site konden we dit voluit ervaren. Het deed ons sterk denken aan de mooie film ‘Avatar’ waar de draak en de drakenrijder zich via een levensband innig met elkaar laten verbinden. Voortaan zijn draak en drakenrijder één en dansen ze samen de dans van het leven.

De sterke indaling van kosmische stroming brengt de pelgrim bij zijn mannelijke pool. Tombelaine, Mont Dol en Mont St-Michel vormen een magische driehoek waar de engel zijn gevecht met de draak leverde en waar nu eerder een alchimie ontstaat die de draak en de engel in ieder van ons in balans brengt. Tot in de nacht verwijst het sterrenteken van de draak (in onze astrologie, de stier) boven deze plaats naar deze oude strijd.

Carnac
De pelgrimsroute leidt ons verder naar Carnac, de hoofdstad van de prehistorische tijd. Dolmens, Tumulussen, Menhirs en Chromlechen wijzen de weg naar een pré-keltische cultuur. Onder de schijn van de zaklamp raken we ontroerd door tekeningen die tot 5000 jaar oud zijn. Ze verwijzen duidelijk naar de godin aarde of de godheid hemel. Ontmoetingsplaats tussen oude Matriarchale en Patriarchale culturen? Misschien was dit vooral het strijdtoneel tussen de mannelijke en vrouwelijke pool, wederzijdse ontkrachting, macht, overmacht en onmacht. Alles roept hier tot verzoening tussen beide polen, in de eerste plaats in onszelf. De innerlijke ontmoeting en verzoening tussen de man en de vrouw in onszelf is de laatste voorbereiding voor de ultieme initiatie.

Opmerkelijk om in de verhalen van de plaatselijke gidsen-archeologen te merken hoe deze oude megalithische cultuur duidelijk de voorbode is voor de latere bouw van de piramides en de dodencultus in Egypte. Waren de piramidebouwers geïnspireerd door de bouwers van de immense sites in Carnac en omgeving die op hun beurt geïnspireerd werden door de knowhow van het verre Atlantis?

Telkens opnieuw merk je hoe onze voorouders via rituelen betrachten om hun oorsprong te herontdekken en de eenheidsverbinding met hun bron opnieuw te kunnen maken.

St-Corneille en het Hert
Opvallend in onze subjectieve beleving is het verschijnen van het ‘Hert’ als symbool voor de zachte liefde energie die alles verbindt. Zo zagen we in een visioen bij valavond op de tumulus St-Michel dansende mannen met hertengewei op het hoofd tot in de vroege morgen een heropstandingsritueel uitvoeren. Vreemd hoe zij in ons visioen ons onwillekeurig verwezen naar het Christusmysterie en de realiteit van de verrijzenis. Opmerkelijk hoe we nadien in het prachtige kerkje in Carnac op een glasraam zagen hoe de Heilige Corneille (= hoorn), omringd door hertengeweien, een meisje doet verrijzen uit de dood.

Het levensverhaal van St-Corneille verwijst duidelijk naar de oorspronkelijke scheppingsenergie, de hoorn des overvloeds. De mens die zijn oorspronkelijke kracht herontdekt en er creatief mee aan de slag gaat.

Nog sterker wordt het als we ontdekten tijdens onze boottocht naar het eiland Gavrinis, dat het landschap zich aan ons als een innerlijke baarmoeder manifesteerde. Is Gavrinis het eiland waar vrouwen in een sacrale omgeving kwamen bevallen? De handvaten in het hart van de tumulus lijken erop te wijzen.

Wat ons opviel bij de voorbereiding is de enorme toegenomen belangstelling voor deze plaatsen. Een centrum voor megalithische cultuur is nu geopend in Carnac. Nergens in Bretagne is zo’n overdaad aan allerlei soorten megalieten te vinden. Dit is de plek van Sacrale Stenen met alle raadsels die erdoor worden opgeroepen. En het is wellicht aan ons als bezoeker om zelf een tipje van de sluier op te lichten, meditatief in contact te komen met de stenen, de hand te leggen op de verweerde en gegroefde huid van een menhir.  Er zijn zoveel boeken, zoveel teksten verschenen over de alignements, de menhirs van Carnac. Maar er is geen tekst die er eigenlijk meer kan over zeggen dan wat de bezoeker zelf van de stenen meemaakt.

In het archetypische oude geheugen van de mens verwijzen symbolen vaak naar het witte eiland, Ultima Thule, het eiland van de gelukzaligen van voor de ondergang, de zondvloed. Dezelfde realiteit waarover Plato spreekt en die op zich weer verwijst naar onze ultieme thuis, onze ultieme verste bron lang voor de aarde ontstond.

Verschillende tradities bestuderen deze fenomenen vanuit historisch, theologisch en cultureel standpunt. Dit kan ons natuurlijk een intellectuele kick geven die verruimend is. Maar degene die zich verder waagt op de weg van de innerlijke beleving, die verder zoekt dan de verschillen en stilstaat bij de essentie komt bij het hart van de dingen, het centrum.

De reis die we in de lente van 2020 ondernemen wordt een pelgrimstocht die naast ieders innerlijke weg, ook een gezamenlijke tocht voor de aarde opent. Het is pas in grote groep, in verbinding met elkaar dat deze krachtige plekken opnieuw hun volle helende kracht laten voelen. Samen deze sacrale plekken en hun betekenis opnieuw ontdekken, eren en tot leven wekken via meditatie en rituelen helpt onze moeder aarde en haar bewoners energetisch de opstap te maken naar een nieuwe toekomst. Kom je met ons mee het mysterie van ons eigen menszijn en menswording weer een stukje dieper te doorgronden?

Geert Delanoeije en Philippe Vandevorst

Opmerking    Alle praktische info (data, programma en prijs) van de reis worden op de lezing over Aremorica (zie pag. xx) medegedeeld. Je kan de info ook vanaf half november op onze website terugvinden.