Wie naar buiten kijkt, droomt. Wie naar binnen kijkt, wordt wakker.
(CG Jung)
De oude goden beraadslaagden over de vraag waar ze de ‘Grote Kracht van het Universum’ zouden verstoppen om te voorkomen dat de mens in zijn onwetendheid haar zou vinden en vernietigen.
Eén van de goden zei: ‘Laten we haar op de hoogste bergtop verstoppen.’ Maar de goden kwamen tot het inzicht dat de mens de hoogste berg zou beklimmen om haar daar te zoeken.
‘We moeten haar op de bodem van de zee leggen,’ zei een ander en wederom kwamen ze gezamenlijk tot de conclusie dat de mens tot in de diepte van de zee zou doordringen om haar daar te zoeken.
Toen stelde een derde god voor: ‘Laten we de Grote Kracht van het Universum in het midden van de aarde verstoppen’.
Maar ook nu waren ze het weer met elkaar eens dat de mens ook die plaats op een dag zou veroveren om de schat in bezit te krijgen.
‘Ik weet wat we moeten doen,’ zei na enige tijd de allerwijste onder hen. ‘We verstoppen de Grote Kracht van het Universum in de mens zelf. Wie erop komt haar in zijn eigen hart te zoeken, die is het waard haar te ontvangen en zich aan haar te sterken.’
En ze verstopten de Grote Kracht van het Universum in de mens zelf en daar ligt ze nog steeds te wachten om zich te kunnen openbaren aan eenieder die haar serieus zoekt en weet hoe hij dit kleinood moet bewaren en waarderen.
Naar een heel oud Hindoe-verhaal.